Het is alweer een hele tijd geleden dat ik een blog heb geschreven. In mijn geval is dat een goed teken. Ik heb het erg druk gehad. Nu kun je je afvragen waarmee, want zoveel kun je momenteel niet doen. Nou ten eerste ben ik druk met mijn opleiding. Wat vond ik het spannend om hier weer mee te beginnen. Ik was erg onzeker over wat ik allemaal nog zou kunnen na alle chemokuren en andere medicatie. Van veel mensen krijg ik te horen dat ik ontzettend snel mijn opleiding weer heb opgepakt. In maart 2020 kreeg ik mijn laatste chemo, april 2020 de borstamputatie met directe reconstructie en in augustus 2020 stond ik weer in de klas en ging ik door met de opleiding waar ik gestopt was in augustus 2019. Ik wilde verder met mijn leven en alles er uithalen wat er in zit. Dus zo gezegd, zo gedaan. Ik schreef mij weer in voor de deeltijdopleiding op de pabo en ging stage lopen in groep 4. Veel mensen vroegen zich af of ik niet te enthousiast was en te hard van stapel liep. Maar als ik eenmaal iets wil, dan ga ik daar ook voor. Ik zal wel even laten zien dat ik dit wel kan, dacht ik nog.

Pittig, dat waren de eerste weken in groep 4. 21 kinderen kosten ontzettend veel energie, er zijn zoveel prikkels in een klaslokaal. Maar wat vond ik het leuk, ik had weer een doel. Een doel die ik zelf uitgekozen heb en niet die voor mij uitgekozen is. Ondertussen loop ik acht maanden stage in groep 4 en ik vind het ontzettend leuk. Ik geef weer lessen en de beoordelingen hiervan zijn ook goed. Eerlijk gezegd was ik bang of ik het lesgeven niet verleerd was, kon ik het nog wel? Een van mijn beoordelaars zei ‘Het lijkt bij jou net alsof het fietsen is; je stapt weer op de fiets na 1 jaar en je fietst zo verder’. ‘Steek die maar in je zak’, zei ze er nog achteraan. Wat vond ik het fijn om te horen dat je niet terug kunt zien dat ik er een heel jaar uitgelegen heb. Daarnaast haal ik alle tentamens (tot nu toe 😉) ook. Ik kan dus wel zeggen dat ondanks alles ik het zo fijn vind dat ik ‘gewoon’ weer bezig kan zijn.

Maar naast het stagelopen ben ik ook nog druk geweest met mijn revalidatietraject. Een traject van drie maanden, waar ik hulp kreeg van een fysiotherapeut, ergotherapeut, psycholoog en een diëtist. Allereerst de fysiotherapie, dit was twee keer per week één uur. We hebben gewerkt aan mijn conditie en kracht. Elke week zag ik dat ik vooruit ging, ik kon langer fietsen/wandelen en de gewichten werden steeds zwaarder. Daarnaast zag ik om de week de ergotherapeut. Met haar besprak ik hoe ik mijn energie het beste kon verdelen. Ik moest één week een lijst bijhouden met de activiteiten die ik per dag deed. Daarnaast leerde ze mij over mentale en fysieke belasting. Ik kwam erachter dat ik soms op één dag heel veel deed, waardoor ik de dag erna helemaal gesloopt was. Nu kan ik mijn energie beter verdelen, ik weet welke activiteiten veel energie kosten en hoe ik daar mee om moet gaan. Ik heb nu veel meer energie en ik kan al deze energie goed verdelen over de hele week. Verder heb ik nog een aantal gesprekken met een psycholoog gehad. In eerste instantie vond ik dit niet nodig. Ik heb niet zulke fijne ervaringen met een psycholoog, maar goed ik moest het een kans geven. Uiteindelijk waren het wel fijne gesprekken. Niet zulke gesprekken als dat ik wat ik gewend was, waarin uitspraken werden gedaan als ‘je hebt wel kanker hé?!’ en ‘jij bent ernstig ziek maar het leven van je leeftijdsgenoten gaat gewoon door’. Nee, deze keer kreeg ik dingen te horen waar ik mij goed in kon vinden. Bijvoorbeeld dat ik qua leven eerst op een nieuwe racefiets zat, zonder problemen fietste ik door het leven. Na de chemo zat ik op een tweedehands fiets, af en toe moet je even afstappen om de fiets weer op te knappen voor je verder kunt. Maar ook het leren omgaan met het onbegrip van anderen. Nu ik geen kanker meer heb lijken veel mensen te vergeten dat ik wel ziek ben geweest en dat mijn leven niet direct meer zo is als dat het was. Ik hoor wel eens lotgenoten zeggen ‘ik sluit het boek en we gaan door’, maar zo voelt dat voor mij niet. Het is een gebeurtenis in mijn leven dat ik altijd bij mij zal dragen. Ik ben er niet elke dag meer mee bezig, gelukkig! Maar ik wordt er wel elke dag aan herinnert. En vaak ga ik daar goed mee om, maar heel af en toe overvalt de angst mij en raak ik volledig in paniek. Dat hoort erbij en neemt hopelijk in de loop van de jaren af.