Zoals jullie in mijn vorige blog hebben kunnen lezen, ben ik laatst bij de borstchirurg geweest voor het bespreken van een vervolg operatie. Ineens is alles heel snel gegaan. Ondertussen ben ik bij de plastische chirurg langs geweest voor een controle voor de operatie. Bij de plastische chirurg stond ik ook zo weer buiten. Ze heeft even aan haar assistent laten zien hoe mooi mijn vorige operatie uit heeft gepakt. Ze legde uit dat ze mij geopereerd hebben met een nieuwe techniek waardoor de littekens zo min mogelijk zichtbaar zijn. Dat is goed gelukt, kan ik je vertellen. 

Vervolgens ben ik nog langs geweest bij de anesthesie, om alles voor de operatie nog even door te spreken. Eerst bij de apotheekassistent, om mijn medicatie door te nemen. Vervolgens bij een verpleegkundige, om een hele vragenlijst door te nemen. Die vragen moest ik thuis al invullen maar in het ziekenhuis werd alles nog even herhaald. Vragen als 'ben je donor?' en 'heb je allergieën?' zijn beantwoord. Ook moest ik hier mijn bloeddruk en hartslag laten meten. 'Doe maar even je ogen dicht, misschien wordt je bloeddruk dan wat lager'. Altijd als ik in het ziekenhuis gecontroleerd wordt, schieten mijn hartslag en bloeddruk omhoog. Met mijn ogen dicht ging het even beter. Maar zodra mijn ogen weer opengingen kreeg ik weer de 'witte jassen bloeddruk'. Om af te sluiten moest ik nog langs een arts van de anesthesie. Alles zag er goed uit, dus ik kreeg een GO voor de operatie. 

Verder kreeg ik op dinsdag 6 april mijn allereerste controle na het borstkanker traject. Door middel van een MRI-scan wordt er gekeken naar mijn borsten en het gebied rondom de borsten of er geen bijzonderheden te zien zijn. Om tien voor half tien mocht ik mij melden op de afdeling radiologie. Vrijwel direct werd ik meegenomen uit de lege wachtkamer, want ja corona. In een klein vierkant hokje mag ik mijn schoenen uitdoen en zorgen dat ik geen metalen voorwerpen bij mij draag. Ik mag gaan zitten in de 'prikstoel'. 'Zo jij hebt al het een en ander meegemaakt las ik', verteld de verpleegkundige, terwijl ze opzoek gaat naar een ader om het infuus in te prikken. De eerste keer gaat mis, maar gelukkig is de tweede keer raak. 'Ik hoop toch altijd dat het de eerste keer goed gaat', zegt de verpleegkundige. Ik niet, ik vind het wel leuk om vaker geprikt te worden, dacht ik nog sarcastisch. 'Geeft niet, ik ben allang blij dat het in twee keer wel lukt!', zeg ik haar. Ik mag gaan liggen op de tafel, mijn borsten in twee gaten en mijn hoofd op een massagesteun. Was het maar waar, een massagesteun.. 'Welke muziek wil je op?'. 'Doe maar Q-music'. Met oordopjes in, een koptelefoon op en een noodbel in mijn hand ging ik de scan in. Nadat ik een aantal minuten in die herrie lig, valt het mij op dat er geen muziek door de koptelefoon komt. Ik heb nu twee keuzes
- Het negeren en de herrie van de mri-scan maar voor lief nemen
- Op de noodbel drukken, waardoor de scan stopt. Ik wel kan aangeven dat ik graag muziek wil luisteren, maar waardoor de scan over zou moeten.
Verstandig als ik ben kies ik voor het eerste. Na ongeveer 20 minuten is de scan klaar. Ik mag naar huis de uitslag komt maandag 12 april, tijdens de afspraak bij de arts.

Ondertussen wordt er ook nog hard aan het boek gewerkt. Samen met Carel van Lulof druktechniek, Peter van uitgeverij Growingstories en Kirstin hebben we de laatste punten besproken. 11 mei is de dag dat het boek: 'Huisje, boompje... borstkanker' uitkomt. Ongeveer twee weken eerder is die al te bestellen bij de uitgeverij, maar dat laat ik tegen die tijd nog weten! Ik vind het nog heel onwerkelijk, super spannend en ontzettend gaaf. 

Ondertussen was het vrijdag 10-4 en hield ik het niet meer van de spanning vanwege de uitslag van de mri-scan. Donderdagavond zag ik in mijn dossier van het ziekenhuis dat de radiologie beelden erop stonden. In de hoop dat de uitslag erop stond klikte ik hierop. Het enige wat ik zag was mijn borst en witte vlekken. Ik schrok me dood, ik ben geen arts en heb geen idee wat ik zie. Nadat we het ziekenhuis hebben gebeld, kregen we te horen dat de arts mij vrijdagmiddag wel wilde bellen voor de uitslag. Ik was op van de zenuwen, dagen niet geslapen en slecht gegeten. Uiteindelijk om kwart over 4 werd ik anoniem gebeld. De arts met de uitslag. 'Het ziet er helemaal goed uit, zowel je linker borst als je geopereerde borst!'. Vertelde hij. Wat een opluchting!! Er zijn geen afwijkingen gevonden op de eerste jaarlijkse controle. 

Nu heb ik nog één stap te gaan. Zondag 11-4 krijg ik een coronatest en aankomende dinsdag, 13-4, is de operatie. Een borstamputatie met directe reconstructie. Waarna ik een aantal weken rustig aan moet doen, maar daarna hoop ik voorgoed van deze stress/spanning af te zijn!